Mijn eigen zelf
het was de eerste ochtend
dat ik het gevoel had
tranen van bloed
te kunnen huilen
lieten zes eksters
tegenover het huis
hun gangstaraps
aan elkaar horen
vol in het zicht
opererend zonder angst
naderden ze mijn balkon
turend naar aanzwellend oogvocht
met hun vleugels open-
geslagen stonden ze te shinen
alsof ze nog maar eens wilden zeggen
dat ze Noachs hulp niet nodig hadden
toen een traan over mijn wang rolde
en een rode streep achterliet
was de hemel te klein
en de hel te groot
vanaf het balkon
gezien is het geestenrijk niet ver
en sprong ik als zevende met kop
eerst een doornstruik in
Uit De Hemel voor ongelovigen
Richting aangeven
overal waar ik loop
zie ik twee kerktorens
boven de stad uitsteken
maar het lukt mij niet
om er één te bereiken
welke straat
of richting ik loop
er is er geen
die mij leidt
naar het huis van god
wel naar het kerkhof
even verderop
Uit De Hemel voor ongelovigen
Cimetière du Père-Lachaise
het was in Parijs
waar we het leven van Jim Morrison eerden
op 3 juli
werd er in de nabijheid van
Oscar Wilde
Apollinaire en Édith Piaf
Honoré de Balzac
Maria Callas
Chopin en Modigliani
geneukt in opengebroken tombes
alsof het leven niet zwaar genoeg was
werd daar een poging gedaan op een nieuw
welke vergeten was
in de voetsporen van Dionysos
is het contact met realiteit verdwenen
zonder dat we ooit onszelf zagen eindigen
als middelpunt van feestelijkheden
Uit Levensinkt
Adieu
Voor Menno Wigman
het was koud en iedereen wou binnen
de laatste warmte van jou
waardoor ik buiten achter het raam stond
te kijken naar waar je voor altijd zal liggen
te luisteren naar muziek en poëzie
met duizenden die niets anders te doen hebben
dan de wereld waarin zij liggen vergeten
in de schoot van de moeder dekten wij je toe
Uit Levensinkt
Meer! Meer! Meer Feyenoord!
met mijn ogen dicht
zie ik Cruz tegen
Juve Guidetti tegen het scum
en Van Hooijdonk Europees
ruik ik het bloed van De Wolf
het gras van Beltman
de kruitdampen van de Noordzijde
en overgelopen pisbakken
voel ik warmte van fakkels
liefde en kameraden
en een klein beetje die van kroketten
hoor ik gejuich uit duizend kelen
een helikopter landen
en de knie van Dennis Irwing breken
proef ik steeds weer opnieuw
het leven van vroeger
en van heden
van evenementenbier
en vieze koffie
en smaakt alles steeds naar meer
Uit 6 motherfucking 2
Razzia
een eindeloze rij
jongens en mannen
stonden ’s ochtends vroeg
voor hun huis
te wachten op wat komen gaat
staand voor mensenjagers
met hun geweer op je gericht
doet angst naar boven komen
in colonnes
trokken ze door de stad
en velen werden verzameld
in De Kuip
het krachtige stadion
van beton en staal
gaf misschien wel moed
aan hen die daar vertrokken
om verder te gaan
dan waar ze ooit geweest waren
en ook weer terug te keren
hielp de herinnering
van een bedrijvig Rotterdam
was geen sprake meer
waar meer dan vijftigduizend
waren weggevoerd
het was stil in de stad
Uit 6 motherfucking 2